Tiengemeten – 21 mei 2016

Sjef ten Berge schreef:

Za 21 – 05 – 2016 8.30 – 18.30u  Driebergen
Temp: 12 →22 °C   Wind ~ 3 → 3 Bft ZO Bew: 1 ↔ ⅞      Geen neerslag

Na honderd kilometer kregen we een ticket en na tien minuten deining onder de fiets kwamen we met gezang aan land. Een welkom van de tuinfluiter, die we alleen daar rond het museum gehoord hebben. Intussen was er al meer dan één bruine kiekendief op jachthoogte te zien geweest en hadden visdiefjes met succes hun visduiken vertoond.
Op de fiets zuidwaarts de Weelde in met uitzicht op Wildernis. Weelde oogt als de bebouwde kom van een polder, maar dat is snel voorbij als je de bebouwing achter je laat. Dan ben je midden in half ondergelopen eiland dankzij enkele strategisch geplaatste dijkdoorbraken. Fietsen op de dijk gaf een prima uitzicht op kleine zilverreigers verwikkeld in een soort kat en muisspel met iets onzichtbaars en in de verte een lepelaar. Ook wit. Wildernis waar we op uitkeken is een soort opdrogende slikvlakte met om de halve meter iets van vegetatie, die veel interessante vogelsoorten aan het zicht onttrok. Maar er was redding. Recht naar het zuiden strekte zich de overzichtelijke vlakte van Blanken slikken uit. De waterloop, die bij hoge waterstand de moerassen ververst loopt er als een grote worm doorheen. De vlakte heeft tureluurs, jodelende en waterzevende kluten, scholeksters , kieviten, visdiefjes en als klappers de dwergstern en een pronkende zilverplevier.
Even verder is de Vliedberg een mooi punt met een comfortabel uitzicht op de eendensoorten en de bos­schages in het zuiden met bruine kiekendieven ervoor die van tijd tot tijd het vogellandschap opschudden.
De gorzen links waren leeg, maar het moeras rechts van de weg leerde je weer een verre kluut van een bergeeend te onderscheiden en had ook nog een handvol eendensoorten. Helaas geen zomertaling. Als troost mochten we naar een triootje opgewonden kleine plevieren kijken. Via een omweg fietsten we naar het uitkijktorentje van de Griendweipolder. Allerlei kleine stukjes akker en voormalig weiland liggen daar. Van een kortgemaaid landje vlogen twintig kokmeeuwen op. Eén bleef er zitten. Dat was terecht want even ervoor had een van ons hem al herkend als zwartkopmeeuw.
Na een kort verblijf in Herberg Tiengemeten fietsten we met rugwind naar het westelijk deel noord. Grote rust op de gorzen noord aan de westzijde van het eilandje. Daar waren we snel mee klaar. Verder westwaarts was er eenmaal een oprisping van een blauwborst. Geluiden werden nogal eens door de wind verwaaid, maar het gehakketak van de grutto’s op een kiekendief was krachtig genoeg om op te vallen en als je maar dicht genoeg bij een rietzanger stond was ook dat prima te volgen. Groenpootruiters doe je meestal niet op het gehoor en toen er even een stilte was kon je de enige blauwe reiger van die dag een zwiepend heenkomen horen zoeken met een meerkoetkuiken voor de rest van de familie in z’n snavel.
Het inschepen werd met een tellertje geregistreerd. Elf inwoners op Tiengemeten is genoeg en van clandestiene over­nachtingen is natuurmonumenten niet gediend. De enige verstekeling op de pont was de pimpelmees die trouw z’n jongen in de nestkast boven de hoofden van ruim tweehonderd passagiers kwam voeren. Soms was dat wel een eind vliegen. Of de uitvliegende jongen ooit ook met de teller geregistreerd zullen worden is ons niet meegedeeld.

Soortenlijst